Boosheid dochter
Toen we na de sinterklaasintocht thuiskwamen, samen met vrienden met twee kinderen in dezelfde leeftijd als de onze, lukte het mijn oudste (7) niet om “gezellig” te gaan spelen met de andere kinderen.
Ze wilde alleen met haar vriendinnetje spelen en niet met de jongens erbij, of anders wilde ze een bepaald spel spelen waarin zij bepaalde wie wat was/deed.
De andere kinderen wilden niet wat zij allemaal wilde en de boel escaleerde. Mijn dochter gedroeg zich onmogelijk en was niet bereid tot samenwerking of overleg. Ze werd steeds bozer en chagrijniger en dat uitte ze pontificaal tussen de volwassenen in. En passant sloeg ze haar broertje (5) nog even met de (zachte) staf van sinterklaas op zijn hoofd. Mijn man nam haar mee naar de gang en vertelde haar dat we dit gedrag niet accepteerden en dat ze haar excuses aan haar broertje moest aanbieden. Dat deed ze vervolgens, maar ze was nog steeds boos en de excuses waren niets anders dan het woord “sorry”.
Vervolgens ging ze gewoon door met haar onmogelijke gedrag. Ik werd daar heel boos (en gefrustreerd) van en nam haar mee naar boven. We belandden op ons bed en de afstand tussen ons (zowel fysiek als mentaal) was enorm. Ik begon tegen haar te preken, maar daardoor nam de afstand zienderogen toe.
Dit ging niet werken, dit moest anders. Ik dacht aan mijn How2talk2kids mantra: verbinding. Maar hoe moeilijk is dat! Als je zo boos bent en dat je dan moet gaan verbinden met je kind! Toen dacht ik aan mijn andere mantra: de enige die dit kan veranderen ben ik.
En dus zei ik (mijn woede wegslikkend) tegen mijn dochter: “Je bent echt ontzettend boos en je weet even helemaal niet meer wat je moet doen.” En vervolgens: “Kom eens even bij me zitten.” Ik opende uitnodigend mijn armen en wat ik niet had verwacht dat zo snel zou gebeuren, ze kroop, direct na mijn handreiking, van de andere kant van het bed naar mij toe en kroop op schoot. Ik hield haar stevig vast en zei niet zo veel, behalve “Kom eens even lekker bij me lieverd” en dat soort dingen. Ik merkte dat ze rustiger werd en herhaalde nogmaals dat ze zo ontzettend boos was dat de andere kinderen niet wilden wat zij wilde en dat ze dat heel moeilijk vond. Ze bevestigde dat en ik merkte dat ik binnen een paar minuten weer contact (verbinding) met haar had. Dat maakte mij ook direct rustiger. Ik vroeg haar of ze wellicht met haar vriendinnetje wilde gaan knutselen (dat hadden we tijdens de escalatie ook al geopperd, maar wilde ze toen niet), maar dat wilde ze ook nu nog niet, ze wilde niets. Ik zei niets en bleef gewoon nog even stilzwijgend met haar zitten. Na een poosje vroeg ik of ze er nu al aan toe was om met haar vriendinnetje te gaan knutselen.
“Ja” zei ze, “Maar ik wil wel heel dicht bij jou zijn.”
“Dat is goed” zei ik. “Dan pakken we het kleine tafeltje en die zetten we bij de bank waar ik zit. Vraag je dan of je vriendinnetje er ook bij komt?”
Ze zweeg een poosje en zei toen “Nee, ik wil toch gewoon samen met haar aan de grote tafel knutselen.”
Ik was perplex. We knuffelden nog even en gingen daarna samen compleet rustig en gezellig naar beneden. Zij ging naar de tafel, waar haar vriendinnetje al zat te knutselen en ze ging er bij zitten en meedoen alsof er niets gebeurd was. De rest van de middag en avond is er geen onvertogen woord meer gevallen. Wat was ik trots op haar en wat een enorm mooi leermoment had ik gehad!
Deze manier pas ik nu veel vaker toe en met succes! Als ik dit niet zelf ervaren had met mijn dochter, had ik niet geloofd dat dit bij mij en haar zo zou werken. ‘s Avonds in bed hebben we er nog over gepraat en kon ze zelfs zeggen dat ze het heel moeilijk vindt als andere kinderen niet willen doen wat zij wil en dat ze niet weet wat ze dan moet doen.
Cursist najaar 2017
