Wat gebeurt er als je als ouder je eigen negatieve gevoelens negeert?

1. Kinderen eisen iets van je
2. Ouder negeert zijn negatieve gevoelens en laat ’t over zich heen gaan.
3. Ergernis komt naar boven
4. Ergernis komt eruit
5. Iemand wordt pijn gedaan
6. De hele familie heeft hier last van

Elke keer herhaalt dit patroon zich. Die keer dat het mij lukte Jaspers “creatieve” gebonk op de piano te verdragen ondanks mijn hoofdpijn. Vervolgens, een uur later katte ik iedereen af en stuurde ik Jasper vroeg naar bed, verward en in tranen. De keer dat Vincent zijn dag zeilen met vrienden had afgezegd om de kinderen mee te nemen naar een pretpark. Bart klaagde dat papa “gemeen” was omdat ze niet nog een keer in de attractie mochten. Vincent snauwde Bart af en de sfeer was totaal verziekt. Ik was boos over Vincents overdreven reactie. En Emma vroeg of we gingen scheiden.

Van ervaringen zoals deze kwam een diepe overtuiging: als een moeder of vader wordt gepusht om iets te verdragen, vol van ergernis, zonder controle, kunnen gezellige situaties uitdraaien in de meest verschrikkelijke situaties en een nachtmerrie worden. Maar als je je kalm voelt, stabiel, de situatie onder controle hebt, vol met goede wil, kun je bijna alles doorstaan, en er zelfs om lachen. De kinderen zijn veilig. Ze zijn in goede handen. En dus streef ik ernaar om meer te leren over hoe ik mijzelf kan beschermen – hoe ik mijn goede wil kan bewaren. Om een goede sfeer te behouden, probeer ik te achterhalen wat ik echt voel; ik probeer niet teveel te geven, voor het geval dat ik mijn controle verlies: ben ik bijna gierig op sommige momenten, zodat ik later weer wat guller ben; ik bescherm de kern van mijn beheerstheid als bron van mijn eigen kracht – als een bron van kracht voor elk lid van de familie.

Ik had nieuw respect voor mijn eigenwaarde. Ik hield van mijzelf zoals een klein deel van een machine een vitale functie verricht: een complex, gevoelig instrument dat behandeld moest worden met zorg en in topconditie moest blijven.

Nee. Meer dan dat. Ik was de Bijenkoningin: het belangrijke centrum waar de hele kolonie afhankelijk van was; de kracht die het leven van de bijenkorf in stand hield. En het treft ons allemaal, als de behoeften van de Bijenkoningin worden genegeerd. Alleen al het denken aan dit soort gedachten heeft invloed op mijn gedrag. In het verleden, toen ik focuste op mijn eigen behoeften, was dit meer in de trant van  “Ik ben ook een persoon. Ik heb ook rechten.” Nu ik mijzelf beschermde voelde ik me zekerder. Wat ik aan het doen was, was voor mij, voor hun, voor ons allemaal.

Ik merkte dat de oude manier van hoe ik mij uitdrukte, vervuld met schuldgevoel, aan het verdwijnen was. Hiervoor reageerde ik altijd, “Sorry lieverd. Ik heb gezegd dat we een nieuw tennisracket gingen kopen vanmiddag, maar ik heb de hele ochtend kasten uitgeruimd met dertig graden en ik ben uitgeput. Laat mij heel even liggen, en dan kijken we straks hoe ik mij voel, oké?

Stel je voor: een volwassen vrouw zegt “laat me” tegen een kind. Stel je voor: een moeder vraagt haar kind toestemming om even te liggen voordat ze instort. Stel je voor dat een ouder haar welzijn in de handen van haar kind legt. Ik moet toegeven, hoe dan ook, dat zelfs dit al vooruitgang was. Er was een tijd dat als ik zei dat ik ergens heen zou gaan, ik ging – moe of niet. Wat zou een goede moeder anders doen?

Zelfbescherming

Nu zou ik zeggen, “Lieverd, ik moet je teleurstellen. Ik had gepland om samen met je een nieuw tennisracket te kopen vandaag, en nu zie ik dat het niet lukt. Het zou wel vrijdagmiddag of zaterdagochtend kunnen. Welke dag komt jou het beste uit?” En als ze verontwaardigd zou klagen en zou gaan protesteren, zou ik niet toch gaan twijfelen. Ik herhaal dan simpelweg: ‘vrijdagmiddag of zaterdagochtend?’ Nog meer geklaag en ik verlaat de kamer. Een ouder is niet om tegen te jammeren.

En er was nog een andere manier waarop ik leer mijzelf te beschermen – niet gewoon van hun eisen, maar van hun stemmingen. Dat Bart teleurgesteld was omdat hij niemand had om mee te spelen deze middag betekende niet dat ik deze teleurstelling met hem hoefde te delen. Dr. Ginott: Het is in het belang van de mentale gezondheid van een ouder om niet beïnvloed te worden door de stemmingen van hun kind. Hij zei: “Je hebt niet veel aan een dokter als hij zou worden besmet door de minste of geringste verkoudheid.”

Ik keek terug op beide fasen, dankbaar dat ze nu achter mij lagen. Ik zat op een ander niveau nu. Mijn nieuwe sleutelwoorden werden: Uitleg is ongepast. Excuses zijn ongepast. Bescherming voor mijn familie begint met zelf- bescherming. Zorg voor de Queenbee.