Wees authentiek, ook met je eigen gevoel
Kinderen zijn meesters in het uit balans brengen van ons. Ze vragen allemaal soorten vragen waar ze meteen antwoord op willen:
‘Mama, mogen we een hond?’
‘Papa, mag ik een nieuwe fiets hebben?’
We zijn geen computers die direct een antwoord kunnen geven. Wanneer we de tijd nemen om onze gevoelens te verhelderen, dan zien we vaak dat we niet zo rechtlijnig zijn als we denken te zijn. Als we reflecteren, nadenken over een beslissing ontstaan nieuwe mogelijkheden. Er gebeurt nog meer als we goed nadenken over een beslissing. Onze antwoorden op onze kinderen krijgen een hele andere lading. In plaats van boos ‘ja’ zeggen, zeggen we het vriendelijk. Zelfs ons ‘nee’ komt er simpel en niet defensief uit, met oprechte bezorgdheid voor de gevoelens van onze kinderen. Dus voel je niet schuldig als je kind zo graag wilt dat je klassenouder wordt en jij moet er niet aan denken en je vraagt je af: waarom kan ik dit niet leuk vinden en andere ouders wel? We zijn niet die andere ouder. We zijn onszelf. Jij bent jij. We kunnen alleen voelen wat we voelen. En we voelen ons echt anders—iedereen van ons doet dat—niet alleen over het klassenouderschap, maar over alles. De ene ouder vindt het geweldig om samen met de kinderen te bakken of te koken en de andere kan er niet tegen als de kids meehelpen in de keuken; de ene houdt er van om hardop voor te lezen, een ander krijgt al rillingen bij de gedachte alleen al. We hebben allemaal onze sterke kanten en onze grenzen. Een deel van volwassenheid is om met deze menselijke grenzen vrienden te worden.
Wat zijn jouw grenzen en kun je er vrienden mee worden? Mijn kinderen zeggen dat ik nooit een spelletje doe, en ik voelde me daar altijd heel schuldig over. Maar weet je wat het is? Ik ben inderdaad geen moeder die mee klimt in de boomhut of spontaan een pak Mikado uit de kast haalt. Ik haat spelletjes en moet me er verschrikkelijk toe zetten om een spelletje te kaarten en toch doe ik het. Dat hoor je toch te doen als ouder, een spelletje met je kind? Haim Ginott zegt op dit dilemma: ‘Maar waar staat eigenlijk beschreven dat een ouder een spelletje moet doen met zijn of haar kind? Heb je alle boeken gelezen die je wilde lezen of heb je alle muziek beluisterd die je ooit wilde beluisteren? Het is essentieel om op een manier te handelen die consistent is met onze echte gevoelens. Als je een hekel hebt aan het spelen van spelletjes kun je het beter niet doen. Kinderen hebben antwoorden nodig die oprecht zijn. Als onze woorden een ding zeggen en onze houding en de toon van onze stem zeggen iets anders, geven we onze kinderen een dubbele boodschap en die voelen ze haarfijn aan. Elke ouder denkt dat zijn eerste verplichting zijn of haar kind is. Een ouder heeft een andere eerste verplichting: naar zichzelf. Naar zijn behoeften, zijn gevoelens, zelfs naar zijn grenzen. Een ouder moet zijn eigen grenzen respecteren. We kunnen iets aardiger zijn dan we voelen, maar niet veel meer. Het is belangrijk om de echtheid van onze gevoelens op het moment te accepteren. Het is het beste om authentiek te zijn met onze kinderen.’
