Stempel
Hoe komen kinderen überhaupt aan hun stempel? Door de vele verhalen uit onze workshops, realiseer ik me keer op keer dat je op een heel onschuldige manier een kind in een bepaalde rol kunt duwen.
Het werkt als volgt:
Op een morgen zegt Sophie tegen haar broer: ‘Pak mijn bril eens.’ Broer zegt: ‘Doe het zelf, en hou eens op met commanderen.’ Later zegt ze tegen haar moeder: ‘Mam, je moet mijn haar borstelen en alle klitten moeten eruit!’ Haar moeder zegt: ‘Sophie, nu ben je weer zo bazig.’ Weer later zegt ze tegen haar vader: ‘Stil nou eens, ik zit tv te kijken.’ Vader reageert: ‘Jongens, allemaal luisteren naar de big boss!’ Dit kind gaat vanzelf het spel meespelen. Als iedereen haar bazig noemt, moet ze dat tenslotte ook zijn.
Zolang ik mijn kind niet bazig nóém, kan ik het dan wel denken? In andere woorden: kan de manier waarop een ouder over een kind dénkt invloed hebben op de manier waarop een kind over zichzelf denkt? Jazeker, soms zijn er alleen maar een paar woorden nodig, een blik, een bepaalde toon, een houding om je duidelijk te maken dat je ‘sloom en stom’ bent, ‘een lastpost’ of eigenlijk een ‘aardig en capabel mens’.
Vaak kost het maar een paar seconden om te weten hoe je ouders over je denken. Als je die seconden vermenigvuldigt met de dagelijkse uren die je als ouders contact hebt met je kinderen, dan realiseer je je hoe sterk kinderen kunnen worden beïnvloed door de wijze waarop ouders hen zien. Niet alleen de gevoelens die kinderen over zichzelf hebben worden beïnvloed, maar ook hun gedrag.
