Yessss, ik ben een Barbamama!
“Huup huup, barbatruuk!” In het najaar van 2014 volgde ik de basiscursus van How2Talk2Kids. Daarin heb ik vaardigheden geleerd, die mij helpen bij het opvoeden van mijn kinderen. Het voelt alsof ik een gereedschapskistje heb gevuld. Het meest voorname gereedschap dat mij is aangereikt is: gebruik humor of iets onverwachts. Deze vaardigheid heb ik tot topsport verheven en die beoefen ik met de kinderen. En zo komt het dat ik mij soms net een Barbamama voel, doordat ik van toen af regelmatig ‘van vorm verander’, net als in de ouderwetse Barbapapa-verhalen. Aan mijn uiterlijke verschijningsvorm verandert meestal niet veel, maar houding, stem en gedrag stem ik af op wat op dat moment het meest doeltreffend is voor de situatie. Zo werd ik ooit een muis, een omroeper, een pindakaasmonster, de voice-over van twee auto’s, een pratende wc, een robot, en ik weet niet wat meer. Voor november 2014 ging het als volgt: als mijn kind niet deed wat ik graag wilde, dan vroeg ik eerst op een normale toon of hij wilde luisteren, daarna gebruikte ik enige stemverheffing, vervolgens werd ik boos en volgde een dreigement. Werd er dan nog niet geluisterd dan volgde de consequentie: straf. Mijn overtuiging was: kinderen moeten luisteren naar hun ouders, punt uit. Het voelde niet goed en het liep ook niet lekker, maar ik had er geen flauw benul van hoe het anders kon. Wat ik al helemaal niet had bedacht, was dat het zo leuk kon zijn! Dankzij How2Talk2Kids heeft mijn creativiteit een nieuwe invulling en een enorme boost gekregen. Ik geniet ervan om het bij mijn kinderen in te zetten en zo samen gekke, buitengewone en grappige situaties te creëren, die vooraf op niets anders uit leken te lopen dan op een strijd.
Een Barbamama, om haar zo maar te noemen, volgt eigenlijk heel simpel de basisregels van improvisatietheater. Dit zijn er vier en ik heb er zelf nog eentje bijbedacht, de regels gaan volgens mij over loslaten hoe het hoort en over volledige aanvaarding van de situatie. Regel één: ga onvoorbereid een scène in (met kinderen aan scènes geen gebrek :-p). Wees helemaal spontaan en open. Alles kan en alles mag. Denk niet te veel na, regisseer niets en ben niet bang om de plank mis te slaan. Authenticiteit is belangrijk. Ik heb een aantal blogs geschreven over de momenten waarop ik humor gebruikte of iets onverwachts deed, waarop sommige lezers aangaven de beschreven handelingen te hebben nagedaan, en helaas zonder succes. Misschien is dat niet zo gek. Ik denk dat de reacties op je kind authentiek moeten zijn en helemaal van jou. De tweede regel zegt dat je samen een stralend team bent: je speelt niet voor jezelf, maar je speelt met en voor elkaar. Samen met je kind ga je de scène verder brengen. Wees alert. Door goed af te stemmen op elkaar en de ander volledig te accepteren, kom je samen verder. De derde regel houdt simpelweg in dat je geen ‘nee’ zegt, of ‘ja, maar’. Alles wat je kind inbrengt is “Ja!”. Op die manier blijft het spel doorlopen, bij “Nee” zou het blokkeren. Als je kind bijvoorbeeld zegt: “Mama, ik kan niet naar bed, want ik zit in de gevangenis” en jij zegt “Kom op Tom, je zit gewoon onder de tafel,” dan is het spel dood en kun je er donder op zeggen dat je in een strijd terecht komt. Je kind zit dus in de gevangenis, met dat ‘feit’ heb je dan te dealen. De vierde regel is, houd je einddoel in de gaten: heb vertrouwen dat je vanuit de gevangenis je kind zijn eigen bedje in kan praten. Dat het spel daarheen gaat is duidelijk, hoe dat precies gaat gebeuren nog niet. Als vijfde zou ik willen toevoegen: geniet van de weg naar het doel en de verrassingen die daarin gebeuren.
Maartje Hazebroek is blogger op eenmoederdiedeelt.nl en cursist van de basisworkshop How2talk2kids Effectief communiceren met kinderen. Moeder van twee kinderen, Mirre (1) en Jip (3). Maartje gelooft dat meer openheid rondom opvoeden, helpend is voor jezelf en je kinderen. Ze blogt over opvoeden zonder straf.
